Jarig! Alweer 2 jaar #WieHetWeetMagHetZeggen

Na twee jaar is het nog steeds nauwelijks te bevatten en lig ik er soms wakker van. Hoe een artikel dat ik op 11 juli 2020 op LinkedIn publiceerde het begin bleek te zijn van zo iets moois en waardevols. Met dat artikel, Corona: Duivelse Dilemma’s. Vraagtekens bij proportionaliteit vanuit 5 menselijke rollen., werd ‘mijn’ hashtag #WieHetWeetMagHetZeggen geboren.

#WieHetWeetMagHetZeggen is jarig: 2 jaar

Toen, twee jaar geleden, was ik nauwelijks actief op LinkedIn en het was enigszins toevallig dat ik besloot het artikel te schrijven en te publiceren. Dat was dankzij wat aanmoediging uit de hoek van een groeiende groep bezorgde artsen en medisch professionals. Nu, twee bizarre jaren later, besef ik dat veel wat aan het toeval wordt toegeschreven eigenlijk helemaal niet toevallig is en is de hashtag #WieHetWeetMagHetZeggen uitgegroeid tot een repositorium van vele honderden bijdragen, niet alleen van mijn hand. De hashtag is inmiddels ook buiten LinkedIn te vinden.

Mijn netwerk op LinkedIn is gegroeid tot enkele duizenden connecties en inmiddels bijna 8.000 ‘volgers’. Het is voor mij überhaupt een bizar idee, het hebben van ‘volgers’. Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed waar precies de inspiratie en de drijfveer vandaan komen die mij helpen al die bijdragen te plaatsen. Ik klop mijn schrijfsels doorgaans in, net als nu, via een klein toetsenbordje dat is geïntegreerd in de beschermhoes van mijn oude iPadje 6. Hij doet het nog, is lekker licht en klein en handzaam en gaat daarom bijna altijd met me mee op pad.

Vaak heb ik gedacht aan stoppen. Het kost veel tijd en energie. Soms teveel en dan is de balans zoek. Soms genereert het teveel negatieve emotie of negatieve energie en dan wordt het me weleens even teveel. Iedere keer weer als dat gebeurt, echter, stuurt iemand die ik niet ken me zomaar weer opeens een hartverwarmende reactie of een mooi bericht en daar put ik dan weer moed en motivatie uit om niet op te geven en om door te gaan. Ik kan er met mijn hoofd niet bij, maar blijkbaar zijn er veel mensen die waarde hechten aan wat ik schrijf. Mensen die ik nooit heb ontmoet en die ik niet ken, maar met wie ik op deze manier wel verbonden ben. Dat is een héél waardevol en kostbaar geschenk.

Met regelmaat blik ik terug op alles dat de voorbije twee jaren is gebeurd, lees ik oude stukjes van mezelf terug en analyseer ik hoe ik veranderd ben. Als groot voorstander van (zelf)kritisch nadenken zorg ik dat ik ook kritisch naar mezelf blijf kijken. Ben ik niet te scherp of te zuur geworden? Word ik niet te soft? Lukt het me om authentiek en bij mezelf te blijven? Laat ik me niet afleiden van de kern van de zaak? Blijf ik dicht genoeg bij huis?

Geradicaliseerd

Het is bizar om te beseffen dat ik ben ’geradicaliseerd’ van iemand die nog niet zo lang geleden zijn vertrouwen schonk aan Gert-Jan Segers tot een ’micro-influencer’ die door de massamedia wordt weggezet als ’Wappie’ in het beste geval en als ‘extreemrechtse anti-regeringsdemonstrant’ in het ergste geval. Tja, wat zou ik liever zijn: een complotontkenner, of een mediagelover?

Helaas kan ik niet altijd alles precies zo opschrijven als ik zou willen. Ook ik heb al op het ‘strafbankje’ van LinkedIn gezeten en dus moet ik oppassen. Daarom heb ik ook dit platform Rijksvrijheid opgericht. Zodat er altijd een toevluchtsoord is voor een uitgebreidere dialoog. Twitter probeer ik ook weleens als alternatieve uitlaatklep, maar dat past niet goed bij me. Het gaat te snel en is te ongenuanceerd.

Waar gaat het nu heen? Hoe moet het verder? Het leek allemaal zo eenvoudig en overzichtelijk. Er waren gewoon wat vraagtekens te stellen bij de proportionaliteit van het coronabeleid. Daar kwamen echter al snel vraagtekens bij met betrekking tot Rutte-III en later Rutte-IV. Daarna ten aanzien van de gehele staat van de Nederlandse politiek en onze versie van ‘democratie’. Door alle vragen en antwoorden werd ik me bewust van de Staat-o-Paat die in dit land rondwaart.

Van crisis naar crises

Daar bleef het echter niet bij. De Staat-o-Paat blijkt een Europees fenomeen, een uitwas van het experiment dat de EU in feite nog steeds is. Een experiment dat dreigt te mislukken of dat wellicht reeds mislukt is, nog zonder dat een meerderheid van de burgers het door heeft. Het was zo overzichtelijk, maar inmiddels is het aantal crises niet meer bij te houden en groeiende. Van alles wordt vandaag de dag een crisis gemaakt, zelfs van een stuk vlees op de barbecue op een mooie warme zomerdag. In juli 2020 had ik de luxe na te denken over slechts één crisis. Nu, twee duistere jaren later, leef ik in een land dat aan een veelvoud van crises ten onder lijkt te gaan.

Nee, Willem, even scherp op de bal blijven nu! Het land gaat niet ten onder aan crises die zomaar zijn ontstaan of die ons zijn overkomen: ze zijn het resultaat van het gevoerde beleid van een neoliberale destructiemachine die door lijkt te gaan totdat álles kapot is. Iedere crisis die zich nu afspeelt, had voorkomen kunnen worden. Had voorkomen móeten worden door capabele politici en beleidsmakers. Die heeft Nederland echter niet gekozen. Nederland kiest keer op keer voor het huidige soort Kamerlid en lijkt zich niet te willen ontdoen van de leugens en de corruptie van deze generatie bewindspersonen. De huidige vorm van ‘democratie’ in combinatie met de huidige generatie stemgerechtigden heeft Nederland op een pad richting de afgrond gebracht. In rap tempo marcheert de meerderheid gedwee het noodlot tegemoet.

Ja, dit klinkt somber. Dat ben ik al een tijd, somber. Gelukkig zie ik zo nu en dan een omgekeerde vlag, of kan ik met mijn rode zakdoek wapperen naar een mede-weggebruiker die ook met zo’n doek wappert. Op die momenten word ik even iets minder somber. Dat is onderdeel van het grote omnaaien.

En weer verder, met úw steun

Hoe moet het nu verder? Moet ík nog verder? Kan ik nog verder? Die vraag draai ik voor het gemak liever om: kan ik stoppen? Moet ik stoppen? Het antwoord wordt dan al snel duidelijk: neen. Nog niet. Het is nog niet klaar. Ik ben nog niet klaar. Het is nog geen tijd om te stoppen. Wel blijft het belangrijk om de koers goed recht te houden en het kompas te blijven kalibreren. Dat lukt alleen als ik feedback blijf ontvangen van mijn lezers. Mijn lezers houden mij scherp en hebben een belangrijke invloed op de toon en de richting en van mijn schrijven. Als het tijd is geworden om ermee op te houden, dan hoor ik dat vanzelf via ú, de lezer.

Nu is het tijd voor een feestje! Twee jaren en vele honderden bijdragen en artikelen, dat mag gevierd worden! Dat móet gevierd worden! Gelukkig ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik vakantie heb op een schitterende, afgelegen plek in eigen land en dat ik een hier een barbecue, koud kwaliteitsbier en een mooi flesje rode wijn klaar heb staan. Straks ga ik mooi vlees kopen bij een boer in de buurt en dan gaat mijn feestje beginnen.

De kans is dus groot dat ik morgen ontwaak met een kater. Ach, eigenlijk heb ik sinds maart 2020 al twee jaar lang iedere dag een kater zodra ik de koppen in het nieuws lees. Vergeef het me dus als ik morgen weer iets schrijf dat wat extra sarcastisch of zwartgallig is. Als de wijn echt zo goed blijkt te zijn als ik denk, dan valt het wellicht mee en schrijf ik eens iets zonnigs. Of misschien sla ik het wel even lekker een paar dagen over. Het is immers vakantie.

Op mijn eigen feestje trakteer ik u natuurlijk op deze tekst. Die is weer ‘van het huis’, gratis en zonder winstoogmerk. Wilt u deze mijlpaal van 2 jaar #WieHetWeetMagHetZeggen met mij mee vieren, dan kan dat. Het is nog steeds mogelijk om iets te doneren via deze link. Een website in de lucht houden is niet zonder kosten en vroeg of laat zal ook mijn oude iPadje 6 of het toetsenbordje aan vervanging toe zijn. Met uw steun is het voor mij allemaal een stuk beter te doen. Dankuwel.

Wat zou ik volgend jaar rond deze tijd mogen schrijven? Vieren we dan de derde verjaardag? Welke crisis beheerst dan ons leven?

Wie het weet, mag het zeggen.