Somber

Het gaat niet goed met mij. Ik ben al geruime tijd somber en dat wordt eerder erger dan beter. Ik ben erg moe. Vaak wordt ik ‘s ochtends vermoeider wakker dan dat ik de avond ervoor naar bed ging. Dat is enorm frustrerend. Ik ben prikkelbaar en snel emotioneel. Hierdoor sluit ik me af, uit een soort van zelfbescherming.

In september-oktober voelde ik me juist geweldig. Althans, dat dacht ik, of, dat probeerde ik mezelf wijs te maken. Ik stampte dit platform, Rijksvrijheid, uit de grond en de lancering werd een succesje. Ik mocht bij Café Weltschmerz over mijn mooie plannen komen vertellen. Het lukte om MC STEF als gastcolumnist te strikken en de reacties waren heel erg leuk en bemoedigend.

Maar in de loop van november leek het alsof alles moeizamer ging. Alles kostte opeens meer energie. De batterij begon harder leeg te lopen dan dat ik ‘em weer opgeladen kreeg. Alarmbellen gingen diep van binnen af. De situatie stabiliseerde niet en werd in december alleen maar erger. Ik was “aan vakantie toe”, zo hield ik mezelf voor. Die vakantie kwam, maar loste niets op. Ook na de Kerstvakantie was ik vooral heel erg “aan vakantie toe”.

Als ik enkele van mijn artikelen hier terug lees, dan zie ik dit beeld daarin weerspiegeld. De zorgen om de toekomst van mijn zoon openbaren zich duidelijk in november. Daar waar het me eerst nog lukt om dit om te zetten in ‘creatieve energie’ en een vruchtbare samenwerking, krijgt later de emotie steeds meer grip op mij.

Eind december zag ik al in dat het tijd werd om mezelf grondig “om te naaien”, maar dat proces blijkt stukken moeilijker en langduriger dan ik dacht. Het is ook niet zonder consquenties en het vraagt offers.

Een consequentie is dat ik verder terug moet kijken om de dieper liggende oorzaken te achterhalen en dat ik mijn ogen en mijn hart moet openen om de dieper liggende emoties te (h)erkennen en te ondergaan. Een offer dat ik moet brengen, is dat ik moet inzien dat momenteel eventjes niet ‘alles’ meer kan. Er is te weinig energie om alle ballen in de lucht te houden. Ik zal ballen moeten laten vallen, of ik het leuk vind of niet.

Ik heb het besluit genomen om Rijksvrijheid even op een lager pitje te zetten. Dat valt mij moeilijk en maakt me in eerste instantie nog somberder omdat ik weet dat sommige lezers misschien meer hadden verwacht en hierdoor teleurgesteld worden. Echter, als ik dit nu niet doe, dan krijg ik later misschien de deksel op mijn neus en dan ben ik nog verder van huis.

Concreet ga ik een tijdje hier minder schrijven, minder updates uitvoeren, minder delen en minder nieuwsbrieven versturen. Het platform blijft in de lucht en functioneel zoals het is en het laatste nieuws van de aangesloten bronnen blijft binnenkomen. Het onderhoud op de achtergrond blijf ik doen en ik meld mij weer zodra ik opgeknapt ben.

Gelukkig duurt het niet lang meer tot de lente weer op de deur klopt. De winter is ditmaal voor mij te grijs, te nat en te lang. Wat zon zal me goed doen want ik loop deels op zonne-energie. Ik heb hier een hekel aan, want ik kan niet zo goed tegen onzekerheid. Hoe lang dit proces van herstel gaat duren?

Wie het weet, mag het zeggen.