Repressie-depressie | Depressie-repressie: Zanger gezocht!

Dreiging, angst, beperking, handhaving, bestraffing, uitsluiting, framing, canceling, verlenging, verzwaring, besmetting, bezetting, nog meer dreiging, nog meer angst…

Repressie-depressie

Twee jaar van deze ellende is me niet in de koude kleren gaan zitten. Het heeft me erg somber gemaakt, daar schreef ik hier eerder over. Ik lever momenteel een intern gevecht om me niet door al die uitzichtsloze en vaak stompzinnige negativiteit in een depressie te laten sleuren.

Twee jaar lang ongekende repressie die ik voor onmogelijk had gehouden in een ‘vrij’ en ‘democratisch’ land. Een ‘rechtsstaat’. Wat was ik naïef. Wat was ik blind. Drie woorden waarvan ook ik al die tijd domweg aannam dat ze, in een soort gegeven verbondenheid, bescherming zouden bieden tegen willekeur en waanzin. Twee ervan, “vrij” en “democratisch”, leefden ook in mijn hoofd in een soort Bassie-en-Adriaan-achtige symbiose: de één komt altijd samen met de ander. ‘Vrijheid’ en ‘democratie’ waren haast een soort synoniem begrip voor iets waarvan ik dacht dat het een gegeven was.

Na twee jaar van stompzinnige en vaak willekeurige repressie zie ik eindelijk dat ‘vrijheid’ helemaal niets met ‘democratie’ te maken heeft. Of vice versa. Ik irriteer me aan de vele teksten die ik lezend en luisterend tot mij neem, vaak afkomstig van zogenaamde zelfverklaarde ‘intelligentia’ waarin de woorden “vrijheid” en “democratie” in dezelfde achteloze ademtocht worden geuit binnen een context waarin de een de nietszeggende echo is van de ander.

Het deprimeert me. De eindeloze stroom onzin afkomstig uit kortzichtige hersenspinsels van mensen die denken dat ze denken, maar onwetend zijn dat ze al lang geleden gestopt zijn met denken toen ze zich lieten overschakelen op een door massamedia kortgesloten proxy-brein dat alleen nog maar in staat is een proxy-mening na te papegaaien. Een via de talkshowtafel ingeprogrammeerde proxy-werkelijkheid waarin ‘vrijheid’ en ‘democratie’ de Bassie en Adriaan zijn van een net zo fictief circus dat we ‘onze rechtsstaat’ noemen.

Depressie-repressie

Ik wil daar niet heen. Depressief zijn is klote. Een depressie is deprimerend. Depressieve mensen zijn deprimerend. Ik wil mezelf niet deprimeren. Daarom probeer ik mezelf uit alle macht om te naaien. Dat kost gruwelijk veel tijd en energie.

Als onderdeel van het omnaai-proces merk ik dat ik onwillekeurig terug keer naar een stukje ‘roots’: harde, snelle, agressieve gitaarmuziek. In het begin was het moeilijk om weer op te starten, maar ik merk dat het stukje bij beetje beter lukt en dat het oude, gestolde bloed weer vloeibaar wordt en probeert te kruipen waar het niet gaan kan.

Een hardnekkige riff kreeg een refrein. De contouren van een bridge tekenden zich af. Ik kocht na 30 jaar eindelijk mijn eigen Jim Dunlop Cry Baby wah-pedaal. Ik leerde opnemen in Logic Pro X en hoe bizar realistisch een MIDI-drumtrack en een half symfonieorkest kunnen klinken. Na vele uren geklooi met channel strip plugins en een digital master console, is de track nu 90% klaar. Trots en tevreden ben ik als een volwaardige hardrock/metal track uit de speakers knalt. Het is niet perfect, maar wel strak, snel, hard en catchy.

Zanger gezocht

Hierbij plaats ik deze oproep: zanger gezocht! Een ervaren, mannelijke rockstrot in de leeftijd 35-55 jaar. Ik weet waar de tekst over moet gaan en heb flarden concepttekst liggen. De zanger die ik zoek is in staat het concept om te zetten in realiteit en aan te vullen met eigen muzikale creativiteit. De zanger die ik zoek, deelt mijn diepe afkeer en walging van mondkapjes en alles en iedereen daaromheen en durft dat te uiten.

De zanger die ik zoek, heeft ervaring en durft Nederlandstalig te zingen. Hij beschikt over muzikale agressie die diep van binnen schreeuwt om los te mogen gaan. De rockstrot die ik zoek, klinkt ergens tussen AFI’s Davey Havok op ‘Halloween’ van de 1999 All Hallow’s E.P. en Matt Caughthran op ‘Around the Horn’ van het 2006 The Bronx album in. Ja precies, daar vraag ik nogal wat: Davey Havok meets Matt Caughthran. Een oldschool 15-20 jaar oude kruising van AFI en The Bronx.

Samen creëren en afreageren

Ben jij of ken jij de zanger die ik zoek? Laat me dat dan weten via onderstaand formuliertje. Ik ga dan luisteren naar de links die je me stuurt en als ik denk te horen wat ik zoek, dan neem ik contact me je op. Als het klikt en we op dezelfde lijn en frequentie blijken te zitten, dan gaan we het avontuur aan en kijken we waar het schip strand of bij welk glorieus rockeiland we gaan aanmeren.

Zou het lukken? Gaat het vet worden? Gaan mensen het uit de speakers laten knallen en meebrullen?

Wie het weet, mag het zeggen.