Gefeliciteerd met je 13e verjaardag! Vandaag verlies je je vrijheid…

Icons from www.flaticon.com attributed to Smashicons and Freepik and others

Ouders: “Eeeerrrr… is er een jarig, hoera, hoera! Van harte gefeliciteerd met je 13e verjaardag! Wat ben je toch groot geworden! Pak snel je cadeautjes uit!”

Jarige: “Oh, wauw, het nieuwste model mondkapje voor in het openbaar vervoer! Super bedankt! Dat zal me ook goed staan in de gangen op school!”

Ouders: “En nu dat andere pakje, daar zul je nog vrolijker van worden!”

Jarige: “Jaaaa, gaaaaaaf!!! Een nieuwe smartphone, mét de CoronaCheck app! Dankjewel! Gaan we dan ook snel mijn vaccinatie halen? Ik kan niet wachten tot ik mijn QR-code krijg! Dan kan ik met mijn vriendjes naar de McDonalds!”

Nog iets meer dan twee jaar… als we ‘geluk’ hebben

Die van mij wordt over een paar maanden elf. Dan gaan de laatste 730 dagen van zijn vrijheid en zelfbeschikking in. Tenminste, als we ‘geluk’ hebben. Nu mag hij nog ongemaskerd in de bus naar school. Ook op school is hij nu nog vrij en veilig. Hij hoeft zich nu nog niet bij een willekeurige burger in een restaurant of pretpark te legitimeren, of zich gediscrimineerd te voelen.

Straks tikken die laatste 730 dagen weg. Dat zal snel gaan. Allemachtig, wat zijn de voorbije anderhalf jaar snel gegaan. Omdat het brein vergeetachtig en selectief is, dwing ik mezelf regelmatig om de hele griezelfilm in gedachten nog maar eens af te spelen. Ik wil niet vergeten dat ik mijn moeder met Alzheimer niet mocht bezoeken. Nooit mag ik vergeten of mezelf vergeven dat mijn zoon te lijden heeft gehad onder drie maanden uitgestelde zorg.

Ik vergeef het mezelf niet dat ik niet moord en brand schreeuwde toen hem de toegang tot normaal basisonderwijs werd ontzegd. Dat zal ik mijzelf voor altijd kwalijk blijven nemen. Tijdens de eerste lockdowns ben ik in gebreke gebleven als vader en heb ik het onvoldoende opgenomen voor mijn kind. Ik heb me er onvoldoende tegen verzet dat hij als speelbal en als drukmiddel werd gebruikt om mij ertoe te dwingen thuis te blijven.

Hoe bereid ik hem straks in 730 dagen voor op wat komen gaat? Hoe bereid je je eigen kind erop voor dat hij straks extreme druk zal ondervinden om zijn autonomie en integriteit op te geven? Dat men zal proberen hem te martelen met een mondmasker? Dat hij druk, drang en dwang zal moeten ondervinden om zich te laten vaccineren als hij dat eigenlijk liever niet zou willen? Dat hij zal moeten leren om slinkse marketingcampagnes te doorzien zodat hij zich niet ergens in laat chanteren waar hij later oneindige spijt van zal hebben?

Als we geen ‘geluk’ hebben…

Terwijl ik dit schrijf, besef ik dondersgoed dat we zeer waarschijnlijk niet eens die 730 dagen krijgen. Het zal niet lang meer duren totdat in navolging van Amerika ook hier de vaccinatiecampagne zal worden uitgebreid naar de groep vijf- tot twaalfjarigen. Dan zal het me niet verbazen als ook de mondkapjesplicht en de verplichte QR-code en 2G zeer spoedig gaan gelden vanaf twaalf jaar. Of elf… 10… 9… 8… 7… of jonger.

Als we geen ‘geluk’ hebben, dan zal ik mijn zoon zeer spoedig pijnlijke levenslessen moeten bijbrengen die ik eigenlijk had gereserveerd voor een veel later moment in zijn leven. Dan treedt hij in de voetsporen van zijn grootvader, die ook ooit als kind het monster van uitsluiting en discriminatie in de ogen moest kijken. Al gaat die vergelijking niet helemaal op. Zijn opa had toen geen vader die hem erbij kon begeleiden. Die was namelijk al door het totalitaire regime omgebracht vanwege zijn vrijheidsidealen. Bij zijn moeder kon hij in zijn tijd voor zijn levenslessen ook niet terecht. Die zat namelijk gevangen in een concentratiekamp.

Iedere dag telt

Geluk dwing je af, althans voor een aanzienlijk deel. Je kunt kennis vergaren, je ogen open houden, je kansen zien aankomen en benutten. Flexibel zijn en leren uitgaan van je eigen kracht en mogelijkheden. En boven alles: reflecteren op je principes en zorgen dat die helder en onwrikbaar zijn, in harmonie met je geweten.

Mijn zoon zal ik leren zélf na te denken. Met open vizier en tegelijkertijd kritisch op de wereld, kritisch op anderen en kritisch op zichzelf. Als er dan een set aan principes overeind blijft dat die kritische toets heeft doorstaan, dan weet hij dat er een onwrikbaar fundament gevormd is dat sterk genoeg is om de schokken van de wereld en de mensheid te weerstaan.

Een stevig fundament gebaseerd op onwrikbare principes geeft richting, kracht, wijsheid en veiligheid. Wat er ook gebeurt.

Het heeft mij 43 jaar gekost om tot dit inzicht te komen. Ik ben extreem dankbaar dat het net op tijd was en dat ik het voorbije anderhalve jaar zonder onherstelbare kleerscheuren heb weten door te komen dankzij dit inzicht. Mijn zoon zal die luxe niet hebben om er nog rustig 33 jaar over te doen. Hij zal er niet eens 33 maanden de tijd voor krijgen. Misschien nog slechts 33 weken of minder, dus ieder dag telt.

Gefeliciteerd, vandaag verlies je je vrijheid

Ik probeer me in te beelden hoe het moet zijn om vandaag de dag de dertiende verjaardag van een kind te moeten vieren. Als je als ouder weet welke gruwelijkheden er vanaf dat moment voor je kind werkelijkheid worden, hoe houd je je dan groot?

Als je weet dat je kind die dag, puur op basis van leeftijd, die overgang van twaalf naar dertien jaar, basale vrijheden verliest en onder extreme druk zal worden gezet om mee te draaien in een terminaal zieke samenleving, hoe zul je dan die verjaardag beleven?

Wie het weet, mag het zeggen.