Open biechtbrief aan Gert-Jan Segers

Icons from www.flaticon.com attributed to Smashicons and Freepik and others

Vader vergeef mij, want ik wist niet wat ik deed.

Helaas, die vlieger gaat niet op. Ik wist op 15 maart 2017 dondersgoed wat ik deed toen ik mijn stem voor de Tweede Kamerverkiezingen uitbracht op Gert-Jan Segers. Met die daad brak ik met een principe dat ik al sinds mijn stemgerechtigde leeftijd koesterde: houd religie en politiek gescheiden en stem nooit op een confessionele partij.

Lang heb ik getwijfeld of ik dit openbaar zou opbiechten. Ik doe het nu toch en zal uitleggen waarom. Ik richt mij hierbij tot de man op wie ik destijds heb gestemd, Gert-Jan Segers.

---

Apeldoorn, 14 december 2021

Geachte heer Segers,

In aanloop naar 15 maart 2017 had ik het erg goed. Ik was verwend met een huis, een gezin, een baan, gezondheid, genoeg geld en tijd om te genieten. Men mag zeggen dat ik een fatsoenlijk mens was, hoger opgeleid dan gemiddeld en met bovengemiddelde levenservaring. Maatschappelijk en politiek geëngageerd, net iets links van het midden.

Voor de politiek in die tijd echter, gold iets heel anders. Die dreef steeds verder af naar fors rechts van het midden en het fatsoen, de ervaring en de intelligentie onder de Haagse kaasstolp kwamen naar mijn mening steeds verder in het gedrang. De verharding, de ‘vermarkting’ en de steeds verder gaande individualisering van de maatschappij creëerden een sterk gevoel van onbehagen. De menselijke maat was zoek en ik probeerde binnen het politieke spectrum een partij te vinden die dat ook vond en wilde veranderen. De term “menselijke maat” kwam in uw verkiezingsprogramma 2017-2021 drie maal voor.

Ook veel andere elementen in dat programma spraken mij aan. U stelde net als ik vast dat “ons land zich in een diepe identiteitscrisis bevindt. … die duidelijk maakt dat deze tijd vraagt om meer dan financiële houdbaarheid en economische groei. We hebben behoefte aan een moreel antwoord dat ten diepste gaat over de vraag: wat voor samenleving willen we zijn?” Wat ik las ten aanzien van zorg, onderwijs voor kinderen en de rechtsstaat spraken mij aan.

In hoofdstuk 1 op pagina 11 wordt in een lange paragraaf getiteld De Grondwet: nationaal symbool voor waardenvol samenleven uitgebreid stil gestaan bij het belang van het verstevigen van de Grondwet. In die paragraaf stelt u voor Artikel 1 uit te breiden en staat dat de Christenunie voorstander is van een “Constitutioneel Hof dat wetten mag toetsen aan de Grondwet en wetten onverbindend kan verklaren.”

Alles overziend en omdat u als lijsttrekker op mij overkwam als een fatsoenlijk mens, besloot ik mijn diepgewortelde overtuiging dat religie en politiek beter gescheiden kunnen blijven voor een keer aan de kant te schuiven. Mijn principe ging overboord, levend en verzwaard met een deel van mijn geweten naar de haaien. Op 15 maart 2017 kleurde ik het vakje naast uw naam met rood potlood in.

Voor die daad zal ik boeten. Voor die daad boet ik al meer dan anderhalf jaar. Samen met mijn gezin. Mijn eigen minderjarige zoon moet er dagelijks voor boeten. Met zijn gezondheid.

Drie jaar lang was ik tevreden met de stem die ik had uitgebracht. Ik had erop gegokt dat uw partij nodig zou zijn voor een coalitie en zo de PvdA buiten de kabinetsdeur kon houden. Dat pakte ook zo uit. Die menselijke maat leek zich te vertalen in het verzet dat uw partij voerde tegen de uitbreiding van Lelystad Airport en waar ik u zeer dankbaar voor was. Woonachtig op de Veluwe koester ik mijn rust en stilte in de natuur.

Toen was het plots maart 2020 en kreeg ik het ware gezicht te zien van u en uw partij. Uw minister van Onderwijs, Arie Slob, ontnam mijn zoon zijn recht op fatsoenlijk onderwijs. Niet een, maar zelfs twee maal werd zijn school onder uw verantwoordelijkheid gesloten voor vele weken. In totaal ontnam u hem 64,5 schooldagen. 

Terwijl ik dit schrijf, wetende dat diezelfde Arie Slob slechts vijf dagen geleden nog beweerde dat het zijn “inzet” was om scholen open te houden, lees ik dat vanavond het demissionair kabinet dat u nog steeds steunt, zal aankondigen dat die scholen toch wéér een week extra dicht gaan. Daarmee komt de teller rond de 70 schooldagen die mijn zoon worden ontnomen onder uw verantwoordelijkheid.

Het ware, onbetrouwbare gezicht van u en uw partij en het kiezersbedrog uit zich op veel meer vlakken. Het is eenvoudig te zien door te kijken naar hoe u en uw fractieleden stemmen bij moties in de Tweede Kamer. Laat ik de recente motie 25295-1507 nemen, ingediend op 3 november jl. door lid Omtzigt en ondersteund door maar liefst acht andere fracties:

“Motie van het lid Omtzigt c.s. over elke volgende coronamaatregel expliciet toetsen aan de Grondwet en de grondrechten”

Ondanks dat de motie de steun kreeg van 13 van de 19 fracties, kwam deze vijf stemmen tekort om te worden aangenomen. Uw fractie met vijf leden stemde namelijk tégen. Daar waar u eerst nog opschreef dat u voor een “Constitutioneel Hof dat wetten mag toetsen aan de Grondwet” was, steekt u een ieder die dacht op dit vlak bij de Christenunie in goede handen te zijn nu een dolk in de rug.

Eenzelfde lot was motie 25295-1403 beschoren: “Motie van het lid Wilders over het structureel fors uitbreiden van ic-capaciteit en het aantal intensivisten en ic-verpleegkundigen”. Ook deze motie kreeg de steun van 13 van de 19 fracties maar kwam vijf stemmen te kort. Stemmen die uw fractie er niet aan wilde geven. Ondanks dat in uw 2017 verkiezingsprogramma stond dat “De ChristenUnie staat voor zorg die dichtbij is georganiseerd. Zorg op een menselijke schaal en met een menselijk gezicht. Zorg op maat en niet zorg van de plank.”.

In uw meest recente programma staat zelfs dat uw voorstander bent van “landelijke sturing op zorg die heel specialistisch en onplanbaar is, omdat de vraag in de regio te klein, te versnipperd of onvoorspelbaar is. Dit voorkomt dat het aanbod onvoldoende is of te groot is.” Ook stelt u daarin vast dat: “In de coronatijd hebben we geleerd dat we op alles voorbereid moeten zijn. Daarom wordt het nieuwe capaciteitsorgaan tevens verantwoordelijk voor het plannen van voldoende noodcapaciteit van intensive cares, laboratoria en hulpmiddelen.”.

Mooie woorden, maar als u de kans krijgt het om te zetten in daden door fatsoenlijke moties met uw vijf zetels aan een meerderheid te helpen, dan geeft u niet thuis. En dat gebeurt keer op keer. Uw woorden blijken in de praktijk niets waard. Herinnert u zich deze uitspraken van begin april nog, toen u uw achterban duidelijk uitleg gaf hoe u aankeek tegen een toekomst met Mark Rutte?

“Daarom hebben we als fractie ook al meteen besloten: wij kunnen geen deel uitmaken van een vierde kabinet-Rutte. Dat heb ik Rutte intussen ook zelf laten weten.”

“Wij kunnen het niet verantwoorden als we opnieuw deelnemen aan een kabinet onder Rutte.”

“Daarvoor is er gewoon te veel gebeurd.”

U kunt geen deel uitmaken van iets, maar doet het nu toch. U kunt het niet verantwoorden, maar gaat het wel doen. Uw woorden blijken helemaal niets waard. Niets.

Dan zijn er nog daden. Over het stemgedrag bij moties heb ik het al gehad. Er was nog een andere, ultieme daad die hier besproken moet worden: het aftreden van kabinet Rutte III met de Christenunie vanwege de Toeslagenaffaire. Ik kan hier veel woorden aan vuil maken, maar ik vraag u: wat denkt u dat die tienduizenden getroffen ouders nu voelen, of die meer dan duizend uit huis geplaatste kinderen, nu zij lezen dat u en uw Christenunie zonder enige gêne en na nooit wérkelijk en in praktische zin te zijn afgetreden doodleuk met precies dezelfde club gaan doorregeren alsof er niets is gebeurd?

Wat zullen zij ervan vinden en hoe groot moet de pijn zijn die zij nu voelen als zij beseffen dat die “cultuur waarin de Toeslagenaffaire heeft kunnen plaatsvinden” waartegen u zich in april nog uitsprak en waarvoor u zoveel medeverantwoordelijk draagt, gewoon weer doorgezet gaat worden door exact dezelfde partijen en onder leiding van exact dezelfde man die u eerst nog verantwoordelijk hield? Deze daad is er een van mythische proporties. Een daad van totale minachting van tienduizenden die leed is aangedaan onder uw medeverantwoordelijkheid.

Op 1 september jl. schreef u een met krokodillentranen doorspekt artikel op LinkedIn met de titel Aan ons mag het niet liggen. Het lag en ligt echter wél ook aan u. En hoewel u toen dapper schreef dat uw wist “dat wij … verantwoordelijkheid zullen nemen vanuit de oppositie.” en dat “met een verantwoordelijke kwaliteitsoppositie van onze bevlogen en kundige Kamerleden, kan een minderheidscoalitie niet alleen een uitweg uit het huidige politieke moeras zijn, maar zelfs een verrijking van de hedendaagse politiek.”, blijken uw loze woorden wederom slechts holle beloftes te zijn.

U biedt geen “uitweg uit het huidige politieke moeras”. U sleurt uw kiezers, de slachtoffers van de Toeslagenaffaire en mij en mijn minderjarige zoon alleen maar maar verder en dieper dat moeras in.

Ik ben voor dit alles medeverantwoordelijk door mijn daad op 15 maart 2017. Ik zal daar voor de rest van mijn leven iedere dag weer spijt van hebben. Ik boet ervoor en zal dat blijven doen. Het is moeilijk om dit op te biechten. Ik weet dat veel mensen dit zullen lezen en dat er onder die lezers mensen zullen zijn die teleurgesteld in mij gaan zijn omdat ik mijn principes destijds zo overboord heb kunnen gooien.

Spijt betuigen, een zonde opbiechten, er publiekelijk over schrijven zodat ik door anderen eraan herinnerd kan worden om te voorkomen dat ik ooit nog diezelfde fout bega. Woorden waaraan men mij mag houden zodat mijn toekomstige daden minder ellendig zullen uitpakken.

De dag komt dat ik ultiem rekenschap zal afleggen, voor zowel mijn woorden als voor mijn daden. Die dag durf ik tegemoet te treden. U ook?

Wie het weet, mag het zeggen.

Met vriendelijke groet,